24 Kasım 2013 Pazar

Yapayanlız odamda oturmuş düşünürken,nedense birden sana yazma isteğiyle doldum. Büyük bir ihtimalle şu an konuşacak kimsemin olmamasıyla ilgili. Yanlış anlaşılamsın evde tam 5 kişiyiz şu an. Ama kimseyle seninle konuştuğum gibi rahat konuşamıyorum. Hep işim düştüğünde geliyorum biliyorum. Ve bu konuda haklısın. Ama'lamak istemiyorum. Haklısın.

Kendimi inanılmaz derecede mutsuz hissediyorum. Halbuki benim bir diğer adım polyanna'ydı. Kötü birşey yaptım. Yine.. Ve kendimi affedemiyorum. İnsan öldürmüş kadar kötü hissediyorum blog. Böyle zamanda bütün acılarım tek bir pota altında eritiliyor ve bana kaşık kaşık yediriliyor gibi. Attığım yalanlar geliyor gözümün önüne. Sonra babamın ölümü. Sıvı gümüş içmiş gibi içimi eritiyor bu şey.Sanki kalbimi bıçaklıyorlar.

Ne yapmalıyım? Ne yapacağımı bilmiyorum. Kimseye soramıyorum. Ölüyorum. Yavaş yavaş ölüyorum. İçimde iyi güzel ne varsa yok oluyor.




1 yorum:

  1. İnsanlar acılarını hep abartma eğilimindedir. Gececek emin ol benim de buralardan çok dert yandıgım oldu cok iyi anlıyorum seni. zamanın kollarına bırak kendini..

    YanıtlaSil