Sessiz. -1-

Okuyucuma Not: Sakin ol. bu sadece bir hikaye denemesi. Her halt olabilir ama bir itirafhane olmaz.


İlk başta koyu bir uğultu vardı kulaklarımda. Ne olduğu belli olmayan cümlelerden kesitler. Sonra gittikçe sessizleşti. Sustu. 

Sessiz bir odaya açtım gözlerimi. çok sessiz. Ne pervanenin dönme sesi vardı,Ne de Yanımda bağrışanların gürültüsü.Küçük bir sinek geçti gözümün önünden onun bile sesi yoktu. Dünya susmuş muydu ? Neredeydi eski sokaktan çıkan bağrışlar? 


Başımda duran annem, ancak 150 saniye sonra yüzüme baktı.Önce göremedi beni. tekrar döndü arkasını sonra yeniden baktı. Ve gördü. Gözlerimin sonuna kadar açık olduğunu gördü. Birşeyler söylüyordu dudakları. Çok hızlı. Sonra kafasını çevirdi ve arkasındakilere ağzını açtı.herkesin ağzı durmuş bana bakıyorlardı. Kafamı aşağı çekip yorganı yüzüme kapattım.Şimdi hem koyu bir mavilik hemde sessizlik vardı. Belkide hala bağrışıyorlardı. Bir kaç saat geçmiş olduğunu düşündüm. büyük bir ihtimalle öğle saatleriydi. Ama yorgandan dışarı baktığımda yanıldığımı anladım. güneş turunculaşmış denizin üstünde öylece bekliyordu. 


Odama tekrar baktım.Hiç kimse konuşmuyordu. Ya ellerine bakıyorlardı yada birbirlerine.


Sessizlik kulaklarımı deliyordu. Ruhumdan parça parça götürüyordu bu sessiz oda. Küçük bir çığlık attım. Duymuyorum. Bir kez daha bir çığlık bu sefer uzun. ailemde telaşlanmaya başlamalar. Sesimin son raddesini kullanarak konuştum bu kez;


"Biri birşey yapsın duymuyorum.!!"


Çığlıklarımın sonu gelmesin istiyordum. Gücüm yettiğince bağırdım,Ağladım,çığlık attım. Herşey hala sessizdi. Sesimin titreşimini anlamamaya başladım. Annem koşarak odadan çıktı. Yüzünde en ufak bir üzüntü birikintisi yoktu. Gözünden damla yaş inmemişti. Doktorlar girdi birden odaya. Hemşirenin elinde küçük bir iğne. bir kez daha konuştuğumu tahmin ettim:


"lütfen onu bana yapma.!!"


Gözlerim yavaş yavaş kapanırken neden bunların benim başıma geldiğini merak ediyordum...


                               -to be continued-